انسانها نوری قابل مشاهده می کنند که هنگام مرگ ما از بین می رود ، مطالعه جدید نشان می دهد

این ایده به نظر می رسد که انسان ممکن است فقط شاعرانه نباشد. یک مطالعه جدید از دانشگاه کلگری و شورای تحقیقات ملی کانادا شواهد جسمی را به دست آورده است که نشان می دهد موجودات زنده ، از جمله موش ها و گیاهان ، یک نور ضعیف را که از بین می رود ، منتشر می کند.

این درخشش به سختی در آنجا ، معروف به انتشار فوتون Ultraweak (UPE) ، توسط واکنشهای شیمیایی در سلول ها تولید می شود. در حالی که این بیوفوتون ها برای دیدن چشمان ما بسیار کم رنگ هستند ، بسیار واقعی هستند و دانشمندان اکنون در زمان واقعی این درخشش را مشاهده کرده اند.

بیوفوتون ها یک مفهوم جدید نیستند ، اگرچه آنها اغلب به عنوان علم حاشیه رفتار می شوند. آنها با اشکال آشنا بیشتر از تابش نور (مانند چتر دریایی درخشان یا حتی بارلف) متفاوت هستند و به عنوان سلول هایی که با استرس یا آسیب روبرو هستند ساطع می شوند. با این حال ، این یکی از اولین باری است که علم بیان کرده است که خود انسان ها می درخشند.

اعتقاد بر این است که منبع درخشش محصول جانبی متابولیسم است که گاهی اوقات واکنشهای پر انرژی ایجاد می کند که قادر به آزاد کردن نور هستند.

یک مطالعه جدید با تمرکز بر این که آیا این پدیده می تواند در کل یک موضوع زنده دیده شود ، نه فقط در سلول ها یا بافت های جدا شده. برای آزمایش این ، محققان موشهای زنده را در اتاقهای تصویربرداری کاملاً تاریک قرار دادند و از دوربین های با حساسیت بالا برای ضبط انتشار بیوفوتون خود استفاده کردند.

بعد از گذشت حدود یک ساعت ، موشها از بین رفتند ، اما گرم شدند تا اثرات دما را رد کنند. تصویربرداری برای یک ساعت دیگر ادامه یافت. براساس مطالعه ای که با یافته های آنها منتشر شده است ، محققان شاهد کاهش چشمگیر انتشار انتشار فوتون پس از مرگ بودند.

همین مورد در برگهای گیاهی از درختان خاکستری و چتر مشاهده شد. قطعات آسیب دیده درخشان تر از قسمت های سالم است ، که محققان می گویند شواهد روشنی است که پاسخ های استرس زنده باعث انتشار آن می شود.

این ایده که ممکن است انسان درخشش احمقانه به نظر برسد ، اما این تحقیق نشان می دهد که این یک واقعیت بیولوژیکی قابل اندازه گیری است. اگر این انتشار گازهای گلخانه ای استرس و سلامت سلولی را منعکس کند ، می توانند روزی به ابزاری برای تشخیص پزشکی تبدیل شوند و روشی غیر تهاجمی برای نظارت بر سلامت ، تشخیص آسیب یا حتی مطالعه روند پیری ارائه دهند.